İkinci sınıfa geçince hayatım da bir film şeridi gözlerimin önünden geçmeye başladı, müdahele edemiyorum. Haftaiçi oradan oraya koşturma, geç saatlere kadar dersler, kulüp mulüp derken haftasonları ne yapacağımı şaşırdım. Ondandır ki uzun zamandır şöyle güzel çayımı kahvemi alıp arkama yaslanıp bir şeyler yazamıyorum, aklım hep başka başka işlerde oluyor çünkü.
Bu haftasonu yapmak istediğim bir şeyi yapıp biraz hasta, çokça meşgul de olsam İstanbul’un görmediğim yerleri zincirini halka halka koparmaya devam ettim. Geçen hafta biricik aşkım HUM 202 dersinde, asistanımız konumuzun da ta kendisini oluşturan eski kilie mozaiklerinden dünya çapında güzelce korunmuş önemli bir koleksiyonun Kariye Müzesinde olduğunu söyledi. Ben de iki hevesli arkadaşımı peşime takıp düştüm yollara, metrobüsün Edirnekapı durağında iniyorsunuz, biraz mezarlık turu yapıyorsunuz. Sonra Google maps yardımıyla yolun karşı tarafına geçmeniz gereken yerde mezarlıktan çıkıyor, Mihrümah Camii’nin yanından dolanıp tabelaları takip ede ede daracık daracık sokaklardan bu şirin yerin kalbine ulaşıyorsunuz.
Böyle bir Müslüman da varmış.
Kariye Müzesi mevsimden beklemediğim düzeyde kalabalıktı, bizim derste nave diye öğrendiğimiz o ayin yapılan büyük boşluk restore halindeydi ne yazık ki ama diğer mozaikler de oldukça güzel, kilisenin diğer bölümleri de oldukça çekiciydi. Derste öğrendiğimiz her şeyin bire bir karşılığını görmek belki de beni bu kadar tatmin etti ve heveslendirdi, arkadaşlarıma rehberlik yapmış olmanın hazzını size anlatamam 😀 Ama daha da önemlisi artık farklı bir gözle görüyor olabilmem.
Her ne kadar tarihi eser değeri taşısa da en en en orijinal hailnin olmaması, kilisenin bozulup cami yapılması vs. gibi unsurlara hiç girmeyeceğim. Artık bunları göz ardı etmek dışında bir seçeneğemiz yok, çok şükür Türkiye de son yıllarda tarihi eserlerine ve doğa güzelliklerine az biraz daha sahip çıkmaya başladı, bu alanda iyileşmeler olması beni sevindiriyor.
Kariye’den.
Kariye’den, dome örneği 😀
Oradan sonra yıllar yılı fotoğraf makinem olmadan gitmeyeceğim dediğim, sonra da benim zaman bulamadığım, milletin oralar tekin değil diye girmediği Balat sokaklarında efsane bir tura çıktık. Bir kere İstanbul’un bu yüzünü görmek beni öyle tatmin etti ki, ben normalde üzülerek tarihi yarımada bölümünü sevmem, sevemedim. Yalnızca çok kalabalık ve turistlere yönelik fahiş fiyatları olduğu için değil; insanı da sokakta laf atmak olsun turist sanıp daha ağır laf atmak olsun oryantalist bakış açısına şekil 1A’lık yapmaktan geri durmadıkları için. Ama bu taraflar binevi İstanbul’un balta girmemiş ormanları gibi, mahalle yapısı korunmuş, sokakta oyun oynayan çocuklar, sakin caddeler, sepetle ekmek alan teyzeler, pencereden pencereye asılmış çamaşırlar… Fotoğraflamak için değil gezip huzur bulmak için de ideal bir yer Balat. Kaldı ki eski evlerden bir göz ziyafeti çekmek de cabası.
Okulum olur musun?
Bir de şimdiye dek nasıl göremem dediğim mükemmel ötesi bir bina çıkıverdi karşımıza, Özel Fener Rum Lisesi… Daha önce adını duymuştum ama bu derece masalsı bir bina olduğunu bilmediğim için kalkıp görmeye gitmemiştim. Biz taş sokaklardan yürürken birden sağımızda kendimizi Viyana, Budapeşte sokaklarında yürüyormuş gibi hissettiren kızıl bir kale yükseliverdi. Ben yanına gidene kadar bunun bir lise olmadığına kendimi ikna etmeye çalıştım ama dibine girip de sanılarımın doğru çıktığını görünce bir burukluk içinde hayran kaldım. İnsanın liseyi yeniden okuyası geliyor burayı görünce. Hogwarts falan halt etmiş yani, öyle güzellikte bir bina. Tabi içine giremeyip kedi gibi etrafından dolandık ama bu güzel bina kalbimde yer etmeyi başardı.
Güzel turumuz aslında Patrikhane yollarına doğru uzayacaktı ama fazla yokuşlu yollar bizi acıktırınca yeni İstanbul tarafına, Taksim’e doğru yollandık. Günümüzün geri kalanı da evlere şenlikti aslına bakarsanız ama ben fotoğraflarımla İstanbul’un bu güzel bakire sokaklarına hediye ettiğim yazıyı tamamlamak isterim. Mutlaka gidip görün, sakinliğe zarar vermeden, sessiz ve usulca.
Bengüsu.
No Comments / Yorum Bulunmuyor